بررسی وتحلیل طنز در آثار داستانی ابراهیم عبدالقادر مازنی

چکیده طنز گونه ای است که می توان به راحتی کسی را با آن دست انداخت،از میدان به در کرد و بدی هایش را آشکار کرد.در ادبیات عرب،شاعر با هجو شخصی یا قومی سعی می کند حریف را از میدان به در کند،با توجه به تاثیر گذاری طنز در بیان زشتیها و عیبهای جامعه،چه در مقوله سیاسی یا اجتماعی می توان اذعان کرد که زبان طنز رساتر و برتر از زبان دیگر نوشته هاست.در طنز،هدف خنده نیست،بلکه هدف چیزی شبیه هزل و استهزاء است که با آن می توان کسی را تحقیر،مضحکه و مسخره خاص و عام کرد. طنز وسیله ای برای بیان و انتقال هدف مورد نظر از نویسنده به خواننده است.اما در این زمینه ابراهیم عبدالقادر مازنی(1890-1949م)نویسنده و طنز پرداز برجسته مصری دستی توانا داشته است.وی مردم مصر،دنیا و حتی خود و خانواده اش را با طنزی گزنده و نیشدار به باد تمسخر گرفت.طنز مازنی با وجود خودجوشی و سادگی اش،طنزی هدف دار است که از این طریق معایب و زشتیهای جامعه را آشکار کرده و اهداف اجتماعی و سیاسی را محقق کرده است.مازنی در داستانهایش نفس،احساس،عواطف و عقده های روانی انسان را مورد بررسی قرار داده است و با سبکی طنزگونه با تکیه بر تفاوت میان خصلتها و اختلاف طبیعتها و سرشتها به این امر پرداخته است.حوادث و شخصیت داستان هایش از واقعیت بهره برده و نمایانگر خود او هستند و قهرمانان داستان هایش یکدیگر را با طنزی گزنده مورد تمسخر قرار می دهند.البته همه داستان های وی طنزگونه نیستند،بلکه هدف آنها تسلی و دلداری دادن است.مازنی هم به هزل و طنز پرداخته و هم چنان جدی است که در لباس ناصحی مشفق و دلسوز در می آید و به پند و اندرز می پردازد. کلید واژه ها:طنز،اصلاح معایب،داستانهای طنز گونه،ادبیات داستانی،ابراهیم مازنی